Στις μικρές ηλικίες συχνά συναντώ αθλητές που παίζουν μπάσκετ χωρίς να είναι ευτυχισμένοι! Φοβούνται να σουτάρουν, νιώθουν ανασφάλεια όταν ντριπλάρουν διστάζουν να πασάρουν και καταρρέουν όταν κάνουν ένα λάθος. Στα μάτια τους βλέπεις θλίψη και άγχος. Η αστοχία ενός σουτ ή μια κακή πάσα ρίχνει την αυτοεκτίμησή τους και όλο αυτό τελικά οδηγεί το παιδί στο να μην αγαπάει αυτό που κάνει και συνήθως φεύγει νωρίς από τον αθλητισμό…
Στις μεγάλες ηλικίες τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Κι εκεί υπάρχουν παίκτες όπου η ψυχολογία και η εικόνα τους εξαρτάται από πολύ συγκεκριμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα από τον τρόπο που θα τους μιλήσει ο προπονητής ή ο συμπαίκτης τους. Δεν πιστεύουν στον εαυτό τους, χρειάζονται συνεχή επιβεβαίωση για την αξία τους και μπλοκάρονται εντελώς όταν αμφισβητούνται οι ικανότητές τους.
Είναι συνήθως αυτοί που ψάχνουν να καλύψουν τις αδυναμίες τους ρίχνοντας τις ευθύνες σε προπονητές, συμπαίκτες, διαιτητές κτλ. Είναι επίσης αυτοί που συχνά λένε ότι δεν κατάφεραν να παίξουν ψηλά γιατί τους ‘’καπέλωσαν’’ και γιατί δεν είχαν μέσον… Και φυσικά είναι αυτοί που θα μεταφέρουν τα ίδια προβλήματα και στα παιδιά τους, αφού θα τα πιέζουν αφόρητα για να πετύχουν ότι δεν πέτυχαν οι ίδιοι!
Πρέπει επιτέλους μικροί και μεγάλοι να καταλάβουν ότι το μπάσκετ είναι απλά ένα παιχνίδι! Είναι απόλαυση, σε όποιο επίπεδο κι αν βρίσκονται, από τα junior μέχρι την Ευρωλίγκα! Σε κάθε ντρίπλα, κάθε πάσα, κάθε ενέργεια, ο παίκτης πρέπει να νιώθει απόλυτη ικανοποίηση και χαρά. Κάθε στιγμή μέσα στο γήπεδο πρέπει να είναι στιγμή πνευματικής υγείας. Τα συναισθήματα που αναπτύσσει το μπάσκετ είναι τέτοια που όμοια του δύσκολα συναντά κανείς σε άλλες δραστηριότητες και αυτό είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χάσει κανείς.
Τεράστια η ευθύνη των προπονητών. Σίγουρα η εκμάθηση των δεξιοτήτων είναι απαραίτητη, όμως το να μάθει ένα παιδί να απολαμβάνει το παιχνίδι είναι πρωταρχικός στόχος. Ειδικά στις μέρες μας που τα πράγματα είναι δύσκολα και η απαισιοδοξία είναι διάχυτη, τα παιδιά (και οι μεγάλοι…) χρειάζονται υγιείς διεξόδους για να περνούν όμορφα και δημιουργικά.
Τα παιδιά λοιπόν πρέπει να ‘’εκπαιδευτούν’’ στο να νιώθουν καλά. Πρέπει να μάθουν ότι ο αθλητισμός είναι όμορφος όπως είναι όμορφη και η ίδια η ζωή! Πρέπει να μπορούν να εκτιμούν την αξία των απλών πραγμάτων, μιας πάσας, μιας ντρίπλας, όπως άλλωστε θα έπρεπε να ισχύει στην καθημερινότητά μας. Ας σκεφτούμε όλοι πότε απολαύσαμε πραγματικά μια ηλιόλουστη μέρα, μια καλή παρέα ή το διάβασμα ενός καλού βιβλίου?
Επειδή λοιπόν το μπάσκετ είναι η μικρογραφία της ίδιας της ζωής, ας βοηθήσουμε τα μικρά παιδιά να μεγαλώσουν σωστά και ας βοηθήσουμε τα ‘’μεγάλα’’ παιδιά να αλλάξουν τη ποιότητα της ζωής τους προς το καλύτερο!
Αξίζει τον κόπο μια τέτοια προσπάθεια!
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
