Πέρσι τον Μάιο, αναλαμβάνοντας την γυναικεία ομάδα της
ΦΕΑ μου προτάθηκε να αναλάβω και το αντρικό τμήμα της ομάδας καθώς η ενιαία φιλοσοφία
και λειτουργία ήταν το ζητούμενο για όλα τα τμήματα του συλλόγου. Υπήρχε η
πεποίθηση ότι το αντρικό είναι μια αδύνατη ομάδα, η οποία θα προσπαθούσε να
παραμείνει στη κατηγορία, όπως είχε κάνει και τη προηγούμενη χρονιά. Οι παίκτες
δεν έπαιρναν χρήματα, άρα δεν ήταν υποχρεωμένοι να προπονούνται συστηματικά,
ότι και αν αυτό μπορούσε να σημαίνει αγωνιστικά…
Όπως είναι φυσικό, δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα του να αναλάβω ένα τμήμα με τόσο ερασιτεχνική λειτουργία. Έχω μάθει πολύ διαφορετικά και πίστεψα ότι με τέτοιες συνθήκες δεν θα μπορούσα να δουλέψω όπως ξέρω, ώστε να έρθουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν ενημέρωσα τους ανθρώπους ότι θα δουλέψουμε στη μεταβατική περίοδο και εκεί θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Όμως από την πρώτη προπόνηση κατάλαβα ότι αυτή η ομάδα έχει μεγάλες δυνατότητες, αρκεί τα παιδιά να το πιστέψουν αυτό! Σε κάθε προπόνηση μου δινόταν η ευκαιρία να διακρίνω καινούρια πράγματα στους παίκτες και το πιο σημαντικό, να διαπιστώνω τα τεράστια περιθώρια βελτίωσης που είχαν όλοι, ακόμα και οι μεγάλοι σε ηλικία…
Η προετοιμασία ήταν ικανοποιητική, χωρίς φυσικά να μπορούμε να δουλέψουμε όπως ακριβώς ήθελα, αφού οι υποχρεώσεις κάποιων παιδιών δεν τους επέτρεπαν να έχουν και την καλύτερη συνέπεια στις προπονήσεις. Τα πρώτα φιλικά ήταν καλά, όχι όμως στο επίπεδο που εγώ επιθυμούσα. Όμως ο αγώνας του κυπέλλου με το Γαλάτσι και ο διασυρμός μας με -20 πόντους, ήταν ότι καλύτερο (!) μας συνέβη! Εκεί, μέσα στα αποδυτήρια του Γαλατσίου, αμέσως μετά το παιχνίδι, όλοι κατάλαβαν ότι ή θα ανεβάσουμε το επίπεδο μας στα πάντα ή καλύτερα να τα παρατήσουμε. Νομίζω ότι εκείνη τη μέρα όλοι αποφάσισαν να κάνουν παραπάνω θυσίες για την ομάδα και να προσπαθήσουν περισσότερο. Από την επόμενη προπόνηση ήταν καθημερινά 14 άτομα στο γήπεδο , που πάλευαν σε κάθε φάση!!! Όλα πλέον είχαν αλλάξει…
Το πρωτάθλημα ξεκίνησε, οι εμφανίσεις ήταν καλές και γίνονταν καλύτερες από Πέμπτη σε Πέμπτη! Η ήττα στην έδρα μας από τον ΔΑΣΑΛ ήταν η τελευταία, για να αρχίσει ένα τρομερό σερί 17 νικών, με αποκορύφωμα οι νίκες μας μέσα στο ΔΑΣΑΛ και τα Πετράλωνα που σφράγισαν την άνοδο στην Α' κατηγορία! Μια άνοδο που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να επιτευχθεί, όμως εμείς το πιστέψαμε και σιωπηλά πηγαίναμε προς τον στόχο μας, παιχνίδι-παιχνίδι…
Το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στους παίκτες. Είχαν μεγάλη ψυχή, πολύ πάθος και πίστη για την ομάδα και η προσωπικότητά τους φάνηκε στα δύσκολα παιχνίδια! Ακόμα και τα παιδιά που δεν έπαιζαν πολύ, βοηθούσαν πάρα πολύ την ομάδα, με τον τρόπο που έκαναν προπόνηση ή με τη συμπεριφορά τους στο πάγκο!
Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους παίκτες μου για την άψογη συνεργασία και την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ χρονιά που είχαμε! Επίσης να ευχαριστήσω τον συνεργάτη μου Γιώργο Αντωνιάδη για την προσφορά του, καθώς και τον έφορο της ομάδας Γιάννη Αντωνιάδη για την παρουσία του δίπλα μας.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη μέρα του τμήματος. Δεν ξέρω καν αν θα είμαι και του χρόνου στο τιμόνι της ομάδας, όμως τέτοιες χρονιές μένουν αξέχαστες και είναι σημαντικές, πρώτα συναισθηματικά και ύστερα μπασκετικά!
Τελικά, για ακόμα μια φορά κατάλαβα ότι αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις και δουλεύεις με όλο σου τον εαυτό, είναι πολύ δύσκολο να αποτύχεις! ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ!
Μάγκες, σας ευχαριστώ πολύ! Είστε άξιοι πρώτα ως άνθρωποι και ύστερα ως παίκτες!
Μάριος Δεσποτάκης
Basketball Coach
Όπως είναι φυσικό, δεν μου άρεσε καθόλου η ιδέα του να αναλάβω ένα τμήμα με τόσο ερασιτεχνική λειτουργία. Έχω μάθει πολύ διαφορετικά και πίστεψα ότι με τέτοιες συνθήκες δεν θα μπορούσα να δουλέψω όπως ξέρω, ώστε να έρθουν και τα ανάλογα αποτελέσματα. Έτσι λοιπόν ενημέρωσα τους ανθρώπους ότι θα δουλέψουμε στη μεταβατική περίοδο και εκεί θα αποφασίσουμε τι θα κάνουμε.
Όμως από την πρώτη προπόνηση κατάλαβα ότι αυτή η ομάδα έχει μεγάλες δυνατότητες, αρκεί τα παιδιά να το πιστέψουν αυτό! Σε κάθε προπόνηση μου δινόταν η ευκαιρία να διακρίνω καινούρια πράγματα στους παίκτες και το πιο σημαντικό, να διαπιστώνω τα τεράστια περιθώρια βελτίωσης που είχαν όλοι, ακόμα και οι μεγάλοι σε ηλικία…
Η προετοιμασία ήταν ικανοποιητική, χωρίς φυσικά να μπορούμε να δουλέψουμε όπως ακριβώς ήθελα, αφού οι υποχρεώσεις κάποιων παιδιών δεν τους επέτρεπαν να έχουν και την καλύτερη συνέπεια στις προπονήσεις. Τα πρώτα φιλικά ήταν καλά, όχι όμως στο επίπεδο που εγώ επιθυμούσα. Όμως ο αγώνας του κυπέλλου με το Γαλάτσι και ο διασυρμός μας με -20 πόντους, ήταν ότι καλύτερο (!) μας συνέβη! Εκεί, μέσα στα αποδυτήρια του Γαλατσίου, αμέσως μετά το παιχνίδι, όλοι κατάλαβαν ότι ή θα ανεβάσουμε το επίπεδο μας στα πάντα ή καλύτερα να τα παρατήσουμε. Νομίζω ότι εκείνη τη μέρα όλοι αποφάσισαν να κάνουν παραπάνω θυσίες για την ομάδα και να προσπαθήσουν περισσότερο. Από την επόμενη προπόνηση ήταν καθημερινά 14 άτομα στο γήπεδο , που πάλευαν σε κάθε φάση!!! Όλα πλέον είχαν αλλάξει…
Το πρωτάθλημα ξεκίνησε, οι εμφανίσεις ήταν καλές και γίνονταν καλύτερες από Πέμπτη σε Πέμπτη! Η ήττα στην έδρα μας από τον ΔΑΣΑΛ ήταν η τελευταία, για να αρχίσει ένα τρομερό σερί 17 νικών, με αποκορύφωμα οι νίκες μας μέσα στο ΔΑΣΑΛ και τα Πετράλωνα που σφράγισαν την άνοδο στην Α' κατηγορία! Μια άνοδο που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούσε να επιτευχθεί, όμως εμείς το πιστέψαμε και σιωπηλά πηγαίναμε προς τον στόχο μας, παιχνίδι-παιχνίδι…
Το μεγαλύτερο μερίδιο ανήκει στους παίκτες. Είχαν μεγάλη ψυχή, πολύ πάθος και πίστη για την ομάδα και η προσωπικότητά τους φάνηκε στα δύσκολα παιχνίδια! Ακόμα και τα παιδιά που δεν έπαιζαν πολύ, βοηθούσαν πάρα πολύ την ομάδα, με τον τρόπο που έκαναν προπόνηση ή με τη συμπεριφορά τους στο πάγκο!
Προσωπικά νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους τους παίκτες μου για την άψογη συνεργασία και την ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ χρονιά που είχαμε! Επίσης να ευχαριστήσω τον συνεργάτη μου Γιώργο Αντωνιάδη για την προσφορά του, καθώς και τον έφορο της ομάδας Γιάννη Αντωνιάδη για την παρουσία του δίπλα μας.
Δεν ξέρω ποια θα είναι η επόμενη μέρα του τμήματος. Δεν ξέρω καν αν θα είμαι και του χρόνου στο τιμόνι της ομάδας, όμως τέτοιες χρονιές μένουν αξέχαστες και είναι σημαντικές, πρώτα συναισθηματικά και ύστερα μπασκετικά!
Τελικά, για ακόμα μια φορά κατάλαβα ότι αν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις και δουλεύεις με όλο σου τον εαυτό, είναι πολύ δύσκολο να αποτύχεις! ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ!
Μάγκες, σας ευχαριστώ πολύ! Είστε άξιοι πρώτα ως άνθρωποι και ύστερα ως παίκτες!
Μάριος Δεσποτάκης
Basketball Coach
