Οι τελευταίες εξελίξεις στο χώρο του Ελληνικού μπάσκετ έχουν δημιουργήσει σοβαρούς προβληματισμούς σε όσους ασχολούνται με αυτό και όχι μόνο. Προσωπικά νιώθω ότι το άθλημά μας νοσεί!Αφορμή όπως και η κοινωνία ολόκληρη και σίγουρα πρέπει άμεσα να γίνει κάτι πριν το μοιραίο γίνει αναπόφευκτο… ήταν η κατάθεση προσφυγής της ΑΕΚ, ζητώντας την αποβολή του Ηλυσιακού από το πρωτάθλημα λόγω της εμπλοκής του μάνατζερ Δελημπαλταδάκη στα κοινά της ομάδας των Ιλισίων. Ο αθλητικός δικαστής δικαίωσε την Ένωση και πρωτόδικα απέβαλε τον Ηλυσιακό από την Α1. Αυτή είναι η αρχή της ιστορίας.
Ως προπονητής δεν έχω καμία αρμοδιότητα να κρίνω την απόφαση του αθλητικού δικαστή, όπως επίσης και την απόφαση του ΑΣΕΑΔ όποια κι αν είναι αυτή. Υπάρχουν έγκριτοι νομικοί οι οποίοι όταν όλα τελειώσουν θα μας αναλύσουν ξεκάθαρα την υπόθεση. Μπορεί συναισθηματικά κι επαγγελματικά να είμαι ΑΕΚ, όμως για το καλό του ελληνικού μπάσκετ εύχομαι πραγματικά απλά και μόνο να τηρηθούν οι νόμοι! Το αυτονόητο δηλαδή…
Από την άλλη, η ιστορία αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να προβληματιστώ και κυρίως να αναρωτηθώ για το πότε επιτέλους θα καταλάβουμε στην Ελλάδα ότι, όλοι πρέπει να περιοριζόμαστε στο ρόλο μας και να μη νομίζουμε ότι είμαστε ‘’τσιφλικάδες’’ όταν νιώθουμε δυνατοί οικονομικά ή συναισθηματικά?
Από αυτό δεν αποτελεί κανείς εξαίρεση. Παράγοντες, προπονητές, παίκτες, διαιτητές, μάνατζερ, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, όλοι κάνουν το ίδιο λάθος και με τη συμπεριφορά τους αυτή έχουν χαλάσει τις ισορροπίες και έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε…
Οι παράγοντες πρέπει να διοικούν σοβαρά και να φροντίζουν να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις τους και όχι μόλις δυναμώσουν, κυρίως οικονομικά, να μεταλλάσσονται σε ‘’προπονητές’’, ‘’διαιτητές’’ κτλ και να παίζουν παιχνίδια δύναμης στη πλάτη εργαζομένων όπως είναι οι παίκτες και οι προπονητές…
Οι προπονητές πρέπει να προπονούν και να κοουτσάρουν την ομάδα τους και όχι μόλις νιώσουν ‘’σίγουροι’’ να νομίζουν ότι η ομάδα τους ανήκει ή να γίνονται μάνατζερ με ότι κι αν σημαίνει αυτό…
Οι παίκτες πρέπει να παίζουν μπάσκετ και να φροντίζουν τον εαυτό τους και όχι μόλις νιώσουν ‘’αναντικατάστατοι’’ να γίνονται ‘’προπονητές’’ και να έχουν άποψη για τα πάντα…
Η δουλειά των διαιτητών είναι να κάνουν το καλύτερο που μπορούν καθαρά και έντιμα και όχι να ''γλυκαίνονται'' από την εξουσία που τους παρέχει ο ρόλος τους και να μπαίνουν σε ‘’άλλες’’ διαδικασίες…
Κάποιοι μάνατζερ μόλις βάλουν 3-4 παίκτες σε μια ομάδα νομίζουν ότι πρέπει να την ελέγχουν κιόλας, με όλα τα επακόλουθα. Η δουλειά τους είναι να εκπροσωπούν παίκτες ή ομάδες κι όχι να αποφασίζουν για τις τύχες του ελληνικού μπάσκετ…
Οι φίλαθλοι πρέπει να καταλάβουν ότι στον βωμό της αγάπης τους για την ομάδα δεν μπορούν να συνδιοικούν και να αποφασίζουν για τον τρόπο λειτουργίας της ή για τις επιλογές της σε παίκτες, προπονητές κτλ. Επίσης δεν μπορούν να θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή κανενός, γιατί μιλάμε για αθλητισμό και όχι για πόλεμο…
Τέλος, οι δημοσιογράφοι πρέπει να ενημερώνουν τον κόσμο αντικειμενικά και τίμια και όχι να κρύβουν ή να διαστρεβλώνουν την αλήθεια ή ακόμα και να προσπαθούν να κατευθύνουν την κοινή γνώμη προς κάποια συγκεκριμένη κατεύθυνση, σύμφωνα με τα συμφέροντα κάποιων…
Ζηλεύουμε τα ξένα πρωταθλήματα σε όλα τα σπορ. Μα έξω υπάρχουν δύο πολύ βασικές αρχές οι οποίες είναι αδιαπραγμάτευτες:
1ον Όλοι έχουν το ρόλο τους και κανείς δεν ξεφεύγει από αυτόν
2ον Αν κάποιος αποφασίσει να λειτουργήσει έξω από τους κανόνες έχει να αντιμετωπίσει τον νόμο, ο οποίος εφαρμόζεται 100%!
Κλείνοντας θα ευχηθώ να αξιωθούμε κάποτε να ζήσουμε σε μια ελληνική κοινωνία με αξιοκρατία, τιμιότητα και εμπιστοσύνη! Δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στο μπάσκετ και αυτό δεν είναι απλά επικίνδυνο, είναι καταστροφικό… Ας ξεκινήσουμε λοιπόν να βελτιώνουμε τους εαυτούς μας ο καθένας ξεχωριστά και ίσως αυτό να είναι η αρχή για μια γενικότερη, προς το καλύτερο πάντα, αλλαγή…
Καλή μας δύναμη!
ΔΕΣΠΟΤΑΚΗΣ ΜΑΡΙΟΣ
BASKETBALL COACH
