Στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, οι αξίες που κρατούν τις ισορροπίες είναι
πραγματικά δυνατές, όχι μόνο για τον συγκεκριμένο χώρο, άλλα και για
οποιοδήποτε άλλο κομμάτι της καθημερινής ζωής. Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ είναι ίσως η βασικότερη αξία, μαζί με την ΑΓΑΠΗ
για το άθλημα και για ότι περιλαμβάνει αυτό.
Βασική προϋπόθεση είναι ο σεβασμός στον ίδιο μας τον εαυτό!
Πρέπει να ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο, να προσπαθούμε τίμια, με όλες μας τις δυνάμεις να πετύχουμε τον στόχο μας, να γνωρίζουμε τα όρια μας και να προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε. Να κάνουμε θυσίες και υποχωρήσεις όπου χρειάζεται και να σκεφτόμαστε πάντα θετικά και αισιόδοξα! Αν όλα αυτά συμβαίνουν τότε σίγουρα έχουμε κερδίσει σε πρώτη φάση τον σεβασμό απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και έχουμε βάλει το πιο γερό θεμέλιο για ολόκληρη την καριέρα μας!!!
Αθλητές, σεβασμό στον συμπαίκτη σας, είναι μέρος του εαυτού σας μέσα στο γήπεδο . Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι, καλός παίκτης είναι αυτός που πρώτα απ’ όλα είναι πολύ καλός συμπαίκτης! Πρέπει να δέχεστε τους άλλους όπως είναι χωρίς να ασχολείστε με τα λάθη και τα ελαττώματά τους. Δεν είστε εσείς αυτοί που θα τους κρίνετε και θα τους διορθώσετε, δική σας δουλειά είναι να διορθώσετε τις δικές σας αδυναμίες! Με τους συμπαίκτες σας ζείτε πολλές ώρες μαζί και μοιράζεστε καλές και κακές στιγμές καθημερινά. Αλίμονο αν δεν υπάρχει ασφάλεια, εμπιστοσύνη και ενότητα. Τότε ούτε τις επιτυχίες θα απολαμβάνετε, ούτε τις κακοτοπιές θα ξεπερνάτε! Θα υπάρχει συνέχεια η γνωστή σε όλους γκρίνια, το σαράκι σε πολλές ομάδες που κόστισε μια χαμένη χρονιά ή πολλές χαμένες χρονιές…Άλλωστε ‘ένα δάχτυλο μονό του δεν μπορεί να σπρώξει ούτε μια γριούλα ενώ μια γροθιά μπορεί να γκρεμίσει ακόμα και έναν τοίχο’
Σεβασμός στον αντίπαλο. Πολύ υπόθεση αυτό. Μέσα στο γήπεδο, δίνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε, «πολεμάμε» με ότι έχουμε, αλλά πάντα μέσα στα θεμιτά πλαίσια και πάντα προστατεύοντας τον εαυτό μας και τους άλλους. Τι εννοώ? Απλά ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεφεύγουμε από τα όρια, να γινόμαστε επικίνδυνοι, βίαιοι και εριστικοί. Το μπάσκετ αρκεί για να μας προσφέρει τις συγκινήσεις που χρειαζόμαστε, δεν υπάρχει λόγος να καταφεύγουμε σε εκτός μπάσκετ τακτικές για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Είναι αντιδεοντολογικό και ανούσιο…
Εμείς οι προπονητές πρέπει να καταλάβουμε ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται! Είναι άσκοπο στο ερασιτεχνικό μπάσκετ να ‘τρομάζουμε ‘ και να ‘απειλούμε’ τους παίκτες, κάποια στιγμή θα τους χάσουμε και δεν το θέλουμε αυτό! Ο μόνος τρόπος να κερδίσεις τον σεβασμό του αθλητή σου είναι πρώτα να τον σέβεσαι εσύ ο ίδιος και στη συνέχεια να τον ‘πείσεις’ με τις γνώσεις σου, την ικανότητά σου, τον χαρακτήρα σου και τις βασικές αρχές και αξίες που σε διέπουν σαν προπονητή-άνθρωπο. Ο αθλητής ξέρει να ξεχωρίζει την καλή από την κακή ποιότητα. Αν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου τότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για τον σεβασμό των παικτών σου προς το πρόσωπό σου. Και όταν υπάρχει αυτό τότε η πειθαρχεία και η σωστή λειτουργία στις τάξεις της ομάδας είναι πολύ εύκολη υπόθεση, σχεδόν αυτόματη!
Σεβασμό, από όλους, προς τους παράγοντες των ομάδων. Τους ρίχνουμε ευθύνες για πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον χώρο, όμως ξεχνάμε ότι υπάρχουν κάποιοι (ευτυχώς γνωρίζω αρκετούς ακόμα) που εις βάρος της προσωπικής και επαγγελματικής τους ζωής προσφέρουν πολλά και το βασικότερο έχουν διάθεση να προσφέρουν ακόμα περισσότερα! Ας σεβαστούμε και ας αναγνωρίσουμε λοιπόν το έργο τους και ας πάψουμε να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αν γίνουμε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας, όλοι μας, τότε το σύστημα από μόνο του θα αποβάλει τους κακούς παράγοντες…
Τέλος θα αναφερθώ στον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε στο έργο των διαιτητών και των κριτών! Εγώ σε αυτό το άρθρο δεν θα κρίνω την ποιότητα και την αξία των διαιτητών, ούτε με ενδιαφέρει να το κάνω, ούτε είμαι αρμόδιος!
Απλά θα αναφέρω ότι παλιότερα, για πολλούς μήνες οι διαιτητές και οι κριτές ήταν απλήρωτοι και όμως ήταν στο γήπεδο και έκαναν την δουλειά τους, ώστε να μην κολλήσουν τα πρωταθλήματα και καταστραφεί το άθλημα. Τώρα οι πληρωμές τους είναι με μεγαλύτερη συνέπεια, όμως τα χρήματα είναι ελάχιστα σε σύγκριση με την προσφορά τους… Θα μπορούσαν κάλλιστα λοιπόν να κάθονται σπίτι τους, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση του ερασιτεχνικού μπάσκετ!!! Αυτοί, από μόνοι τους, είναι σοβαροί λόγοι για να τους εκφράζουμε τον σεβασμό μας και να τους βοηθάμε όσο μπορούμε, ώστε να φέρουν σε πέρας το έργο τους. Άλλωστε μετά από το ματς και ειδικά μετά την ήττα, καλό θα ήταν να δούμε τα δικά μας λάθη και μετά αυτά των διαιτητών και των κριτών…
Όλοι μας, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, κριτές, ακόμα και οι φίλαθλοι, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο στόχος είναι ένας:
“η βελτίωση της ποιότητας και λειτουργίας του μπάσκετ σε όλους τους τομείς”
Ας το έχουμε αυτό πάντα μέσα στο μυαλό μας “είμαστε υπεύθυνοι για το άθλημά μας”!!!
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
Πρέπει να ξέρουμε γιατί βρισκόμαστε μέσα στο γήπεδο, να προσπαθούμε τίμια, με όλες μας τις δυνάμεις να πετύχουμε τον στόχο μας, να γνωρίζουμε τα όρια μας και να προσπαθούμε να τα ξεπεράσουμε. Να κάνουμε θυσίες και υποχωρήσεις όπου χρειάζεται και να σκεφτόμαστε πάντα θετικά και αισιόδοξα! Αν όλα αυτά συμβαίνουν τότε σίγουρα έχουμε κερδίσει σε πρώτη φάση τον σεβασμό απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό και έχουμε βάλει το πιο γερό θεμέλιο για ολόκληρη την καριέρα μας!!!
Αθλητές, σεβασμό στον συμπαίκτη σας, είναι μέρος του εαυτού σας μέσα στο γήπεδο . Έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι, καλός παίκτης είναι αυτός που πρώτα απ’ όλα είναι πολύ καλός συμπαίκτης! Πρέπει να δέχεστε τους άλλους όπως είναι χωρίς να ασχολείστε με τα λάθη και τα ελαττώματά τους. Δεν είστε εσείς αυτοί που θα τους κρίνετε και θα τους διορθώσετε, δική σας δουλειά είναι να διορθώσετε τις δικές σας αδυναμίες! Με τους συμπαίκτες σας ζείτε πολλές ώρες μαζί και μοιράζεστε καλές και κακές στιγμές καθημερινά. Αλίμονο αν δεν υπάρχει ασφάλεια, εμπιστοσύνη και ενότητα. Τότε ούτε τις επιτυχίες θα απολαμβάνετε, ούτε τις κακοτοπιές θα ξεπερνάτε! Θα υπάρχει συνέχεια η γνωστή σε όλους γκρίνια, το σαράκι σε πολλές ομάδες που κόστισε μια χαμένη χρονιά ή πολλές χαμένες χρονιές…Άλλωστε ‘ένα δάχτυλο μονό του δεν μπορεί να σπρώξει ούτε μια γριούλα ενώ μια γροθιά μπορεί να γκρεμίσει ακόμα και έναν τοίχο’
Σεβασμός στον αντίπαλο. Πολύ υπόθεση αυτό. Μέσα στο γήπεδο, δίνουμε τα πάντα για να κερδίσουμε, «πολεμάμε» με ότι έχουμε, αλλά πάντα μέσα στα θεμιτά πλαίσια και πάντα προστατεύοντας τον εαυτό μας και τους άλλους. Τι εννοώ? Απλά ότι δεν πρέπει ποτέ να ξεφεύγουμε από τα όρια, να γινόμαστε επικίνδυνοι, βίαιοι και εριστικοί. Το μπάσκετ αρκεί για να μας προσφέρει τις συγκινήσεις που χρειαζόμαστε, δεν υπάρχει λόγος να καταφεύγουμε σε εκτός μπάσκετ τακτικές για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Είναι αντιδεοντολογικό και ανούσιο…
Εμείς οι προπονητές πρέπει να καταλάβουμε ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται! Είναι άσκοπο στο ερασιτεχνικό μπάσκετ να ‘τρομάζουμε ‘ και να ‘απειλούμε’ τους παίκτες, κάποια στιγμή θα τους χάσουμε και δεν το θέλουμε αυτό! Ο μόνος τρόπος να κερδίσεις τον σεβασμό του αθλητή σου είναι πρώτα να τον σέβεσαι εσύ ο ίδιος και στη συνέχεια να τον ‘πείσεις’ με τις γνώσεις σου, την ικανότητά σου, τον χαρακτήρα σου και τις βασικές αρχές και αξίες που σε διέπουν σαν προπονητή-άνθρωπο. Ο αθλητής ξέρει να ξεχωρίζει την καλή από την κακή ποιότητα. Αν είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου τότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείς για τον σεβασμό των παικτών σου προς το πρόσωπό σου. Και όταν υπάρχει αυτό τότε η πειθαρχεία και η σωστή λειτουργία στις τάξεις της ομάδας είναι πολύ εύκολη υπόθεση, σχεδόν αυτόματη!
Σεβασμό, από όλους, προς τους παράγοντες των ομάδων. Τους ρίχνουμε ευθύνες για πολλά από αυτά που συμβαίνουν στον χώρο, όμως ξεχνάμε ότι υπάρχουν κάποιοι (ευτυχώς γνωρίζω αρκετούς ακόμα) που εις βάρος της προσωπικής και επαγγελματικής τους ζωής προσφέρουν πολλά και το βασικότερο έχουν διάθεση να προσφέρουν ακόμα περισσότερα! Ας σεβαστούμε και ας αναγνωρίσουμε λοιπόν το έργο τους και ας πάψουμε να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αν γίνουμε πιο προσεκτικοί στις επιλογές μας, όλοι μας, τότε το σύστημα από μόνο του θα αποβάλει τους κακούς παράγοντες…
Τέλος θα αναφερθώ στον σεβασμό που πρέπει να δείχνουμε στο έργο των διαιτητών και των κριτών! Εγώ σε αυτό το άρθρο δεν θα κρίνω την ποιότητα και την αξία των διαιτητών, ούτε με ενδιαφέρει να το κάνω, ούτε είμαι αρμόδιος!
Απλά θα αναφέρω ότι παλιότερα, για πολλούς μήνες οι διαιτητές και οι κριτές ήταν απλήρωτοι και όμως ήταν στο γήπεδο και έκαναν την δουλειά τους, ώστε να μην κολλήσουν τα πρωταθλήματα και καταστραφεί το άθλημα. Τώρα οι πληρωμές τους είναι με μεγαλύτερη συνέπεια, όμως τα χρήματα είναι ελάχιστα σε σύγκριση με την προσφορά τους… Θα μπορούσαν κάλλιστα λοιπόν να κάθονται σπίτι τους, κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση του ερασιτεχνικού μπάσκετ!!! Αυτοί, από μόνοι τους, είναι σοβαροί λόγοι για να τους εκφράζουμε τον σεβασμό μας και να τους βοηθάμε όσο μπορούμε, ώστε να φέρουν σε πέρας το έργο τους. Άλλωστε μετά από το ματς και ειδικά μετά την ήττα, καλό θα ήταν να δούμε τα δικά μας λάθη και μετά αυτά των διαιτητών και των κριτών…
Όλοι μας, παίκτες, προπονητές, παράγοντες, διαιτητές, κριτές, ακόμα και οι φίλαθλοι, πρέπει να καταλάβουμε ότι ο στόχος είναι ένας:
“η βελτίωση της ποιότητας και λειτουργίας του μπάσκετ σε όλους τους τομείς”
Ας το έχουμε αυτό πάντα μέσα στο μυαλό μας “είμαστε υπεύθυνοι για το άθλημά μας”!!!
Δεσποτάκης Μάριος
Basketball Coach
