Πέρυσι πολλοί βιάστηκαν να πουν ότι έκλεισε ο κύκλος αυτής
της ομάδας. Οι μέτριες εμφανίσεις της, έδωσαν το δικαίωμα σε κάποιους να αμφισβητήσουν
αυτούς που τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια
(2005, 2006) μας είχαν κάνει εθνικά υπερήφανους με τις επιτυχίες τους. Αλλά είμαστε Έλληνες και ξεχνάμε πολύ εύκολα, έτσι δεν είναι;
Η φετινή εθνική ομάδα αποδεικνύει ότι όχι μόνο δεν έχει κλείσει κανένας κύκλος, αλλά και ότι μάλλον τώρα αρχίζει κάτι που ίσως και να αποδειχτεί πολύ μεγάλο!
Το χτίσιμο της ομάδας έγινε κατά τη γνώμη μου με πολύ έξυπνο τρόπο:
Πρώτα απ’ όλα ο coach Γιαννάκης αποφάσισε να δημιουργήσει μια μοντέρνα φροντ λαϊν με τους Τσαρτσαρή, Μπουρούση, Φώτση και Πρίντεζη να κινούνται πιο ελεύθερα στο γήπεδο, πότε ποστάροντας και πότε σουτάροντας ή παίζοντας με πρόσωπο απ’ έξω. Ο βελτιωμένος Σχορτσιανίτης προσέφερε αξιόπιστο παιχνίδι στο post up, με αποτέλεσμα η ομάδα να έχει πλέον λύσεις για κάθε κατάσταση που αντιμετώπισε. Αν μάλιστα στο ρόστερ βρισκόταν και ο Ντικούδης τότε θα μιλάγαμε για μοναδική πληρότητα στους ψηλούς!
Στη περιφέρεια οι Παπαλουκάς, Σπανούλης, Διαμαντίδης και Ζήσης συνθέτουν μια τετράδα πολύ υψηλού επιπέδου, με τουλάχιστον τους τρεις πρώτους να μπορούν, κατά τη γνώμη μου, να παίξουν αύριο το πρωί πρωταγωνιστικό ρόλο σε αρκετές ομάδες του ΝΒΑ! Παίζουν και τις τρεις θέσεις με μεγάλη επιτυχία και λύνουν τα χέρια του coach με το καθαρό μυαλό και τις σωστές επιλογές τους.
Στα small forward ο Βασιλόπουλος εξελίσσεται σε πολύ μεγάλο παίκτη. Παίζει αποτελεσματική άμυνα τον οποιονδήποτε μέσα στο γήπεδο, σκοράρει με πολλούς πλέον τρόπους, είναι πρώτος σε όλα τα επιθετικά και αμυντικά transitions και νομίζω ότι αν συνεχίσει έτσι θα φτάσει πάρα πολύ ψηλά! Πίσω του ο Πελεκάνος που “ταπεινά” κάνει καλά τη δουλειά που του έχει αναθέσει ο coach και ολοένα κερδίζει την εμπιστοσύνη των υπολοίπων.
Στο επίπεδο της τακτικής ο coach Γιαννάκης έχτισε και πάλι την ομάδα πάνω στην άμυνα. Πίεση, παγίδες, κανόνες και προσανατολισμός και το βασικότερο αυτοθυσία και πάθος.
Όμως έκανε και κάτι άλλο, που είναι το πιο σημαντικό από όλα: απελευθέρωσε τους παίκτες και τους άφησε να βγάλουν το προσωπικό ταλέντο τους πάνω στο παρκέ, μέσα από απλές αλλά πολύ καλά δομημένες συνεργασίες. Αυτό έχει κάνει τους παίκτες ευτυχισμένους, απολαμβάνουν το παιχνίδι και ξέρουν πολύ καλά τι ζητούν μέσα στο γήπεδο και κυρίως τι πρέπει να κάνουν ατομικά και ομαδικά για να πετύχουν τον στόχο τους.
Όλα τα παραπάνω αφορούν το μπάσκετ σε επίπεδο τακτικής και ο καθένας μπορεί για μέρες να αναλύει την άποψή του. Αυτό που εγώ είδα και πραγματικά αξίζει τον κόπο να σταθούμε, είναι το ότι στο γήπεδο βλέπει κανείς μια πραγματική ΟΜΑΔΑ!
Όλοι είναι μια γροθιά, ενθαρρύνουν συνεχώς όποιον κάνει λάθος, πανηγυρίζουν το κάθε καλάθι, το κάθε ριμπάουντ και δείχνουν να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή του παιχνιδιού! Είναι χαρακτηριστικό να δει κανείς τα πρόσωπα των παικτών όταν μετά το τέλος μαζεύονται στο κέντρο για να φωνάξουν. Όποιος έχει παίξει μπάσκετ, από τις εκφράσεις τους και μόνο, μπορεί εύκολα να καταλάβει ότι μιλάμε για μια πολύ καλή παρέα!
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι προσωπικά δεν με πολυαπασχολεί αν η εθνική θα πάρει μετάλλιο στην Ολυμπιάδα του Πεκίνου ή όχι. Αυτό που πραγματικά θα ήθελα, είναι να απολαύσω και πάλι την ΟΜΑΔΑ στο γήπεδο.
Ξέρω ότι όλοι τους θα κάνουν το καλύτερο που μπορούν, ότι θα δώσουν τα πάντα για να μας κάνουν υπερήφανους! Αυτό έμενα μου αρκεί…