Εθνική νοοτροπία!

Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
16/8/016

Το μπάσκετ τα τελευταία 30 χρόνια είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα για τα οποίο ο έλληνας μπορεί να είναι εθνικά υπερήφανος! Κι όμως είναι τέτοια η νοοτροπία μας, που και αυτό ακόμα έχουμε καταφέρει να το απαξιώσουμε, βγάζοντας μόνοι μας  τα μάτια μας!

Βλέποντας χθες τον αγώνα Ισπανία-Αργεντινή στα πλαίσια του Ολυμπιακού Τουρνουά, ένιωσα θαυμασμό  για τους παίκτες των δύο αυτών ομάδων. Ομάδες σε πλήρη σύνθεση, με παίκτες που δεν έχουν καμία ανάγκη πια την εθνική τους ομάδα για να καθιερωθούν, που όμως όχι μόνο συμμετείχαν, αλλά παθιάζονταν και έδιναν το 110% του εαυτού τους για την ομάδα τους και τη πατρίδα τους!  Και κάποιοι από αυτούς, μεγάλοι πλέον σε ηλικία, ξέρουν ότι έχουν μπροστά τους 70-80 παιχνίδια στο ΝΒΑ ή στην Ευρώπη, γεγονός που θα τους εξουθενώσει σίγουρα…

Το εθνικό φρόνημα είναι τρόπος ζωής. Όπως τρόπος ζωής είναι η κακομοιριά και η κατινιά…

Η εθνική μας ομάδα νιώθω ότι έχει πέσει σε ανυποληψία. Ελάχιστοι από τους πρωτοκλασάτους παίκτες μας θέλουν με τη ψυχή τους να συμμετέχουν σε αυτήν.

Όλα άρχισαν από την απόφαση του Διαμαντίδη να αποχωρήσει από την Εθνική στα 30 του μόλις χρόνια !!! Ακολούθησαν κι άλλοι…  Και η εθνική τα τελευταία χρόνια συμμετέχει στις διοργανώσεις με συνθέσεις ανάγκης…  Και εκτίθεται…  Και πλέον έχει γίνει ‘’μικρή’’ ομάδα…

Το ποιος φταίει δεν το γνωρίζω, όμως πολύ θα ήθελα να το μάθω!

Τι ενόχλησε για παράδειγμα τον Διαμαντίδη να σταματήσει ξαφνικά στα 30 του? Να βγει να το πει! Γιατί όσο δεν βγαίνει ο κόσμος μπορεί να υποθέσει τα πάντα, με χειρότερο το θέμα της καλοπέρασης και των διακοπών, όταν ο Νοβιτσκι αποχώρησε ‘’με το ζόρι’’ στα 38 του κλαίγοντας  με λυγμούς…!  Τα ίδια ισχύουν και για όλους τους υπόλοιπους  αποχωρήσαντες…

3 ενδεχόμενα υπάρχουν:

Α. Ευθύνη της Ομοσπονδίας  για κατευθυνόμενες επιλογές, ‘’αγαπημένα παιδιά’’ κτλ

Β. Ευθύνη των προπονητών για χατίρια ‘’τρίτων’’,  προσωπικές διαφορές κτλ

Γ. Ευθύνη των παικτών για  κακές σχέσεις  μεταξύ τους, την επιθυμία τους να κάνουν διακοπές κτλ

Ότι κα να ισχύει είναι τραγικό!

Σε μια εποχή που η Ελλάδα χρειάζεται κουράγιο και δύναμη, κάποιοι  βάζουν τον εαυτό τους πάνω από την πατρίδα τους. Δεν μπορούν να αντιληφθούν  πόσο βοηθάει στην καθημερινή προσπάθεια του απλού κοσμάκη η προσπάθεια της Εθνική Μπάσκετ μέσα στο παρκέ! Όταν το ’87 η ομάδα μας  κέρδιζε τους Ρώσους στον τελικό  δέκα εκατομμύρια έλληνες έκλαιγαν… όχι επειδή είχαμε πάρει το χρυσό. Το έκαναν  επειδή είχε ενισχυθεί το εθνικό φρόνημα και ο έλληνας είχε νιώσει ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και πολύ σημαντικός, ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τους άλλους παίκτες.

Η Εθνική μας χρειάζεται μια νέα αρχή. Όχι χρησιμοποιώντας τον όρο ‘’ανανέωση’’ για να καλύψει τις απουσίες και τις αδυναμίες της. Νέα αρχή με τους πραγματικά καλύτερους στο παρκέ, όσο χρονών κι αν είναι.

Με νέα νοοτροπία. ΕΘΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ, αυτή που έκανε τον Γιαννάκη να παίζει στην Εθνική μέχρι τα 38 του κα να βουτάει στις μπάλες σαν 18χρονος! Αυτή που απέδειξαν ότι έχουν ο Ζήσης, ο Φώτσης και ο Μπουρούσης.  Αυτή που φαίνεται ότι έχει ο Αντετοκούμπο.

Το έναυσμα πρέπει να το δώσουν οι  παίκτες, επειδή αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές, ακόμα κι αν πιθανόν δεν έχουν το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση στην εθνική ομάδα.

Ο έλληνας έχει ‘’ψυχικά’’ ανάγκη  την Εθνική μπάσκετ και το αντίστροφο.

Όλοι εσείς λοιπόν που εμπλέκεστε με την Εθνική κάντε επιτέλους το καλύτερο που μπορείτε. Δεν κάνετε χάρη σε κανέναν, είναι υποχρέωσή σας πια!

Δεσποτάκης Μάριος

Basketball Coach